Over het waarom/nut van jezelf pijnlijke vragen stellen, schreef ik uitgebreid in een eerder artikel. In dit tweede blog uit de serie over pijnlijke vragen, ga ik in op een vraag waarmee je iedere zichzelf serieus nemende ondernemer op de kast kunt krijgen. Zwaar geïrriteerd, op de teentjes getrapt, in de verdediging... Volgens mij zijn dat de belangrijkste reacties die ik bij mezelf opmerk als deze vraag aan mij gesteld wordt. En nu stel ik hem aan mijzelf. En aan jou. Want mijn 'heftige' reactie op deze vraag, zegt me dat hier iets interessants te ontdekken valt. Veel te leren is. Wat voel jij als ik je vraag: hoe gaat het met je bedrijfje?
"Hee, hallo Anja! Lang niet gezien!" klinkt er als ik de winkel binnenstap. Het is inderdaad een tijd geleden. Vijf, zes jaar? Ik sprak deze oud collega voor het laatst toen ik net gestart was als ondernemer. Een leuk mens vind ik haar. Enthousiast, dierenliefhebber en gek op boeken. Net als ik. Ik vind het leuk om haar te zien en zou best met haar willen bijpraten, maar het komt nu slecht uit. Ik groet haar terug en zeg er direct bij dat ik helaas weinig tijd heb om te kletsen, omdat mijn parkeertijd over een paar minuten om is. "Ah, jammer. Hoe is het met je? En met je bedrijfje?" Bam... die komt binnen! Ineens vind ik haar niet zo aardig meer. Een oeroud instinct lijkt wakker te worden. Ik voel me als een tijgerin die haar kind verdedigd. Ik heb de neiging mijn tanden te ontbloten en te grommen. Uiteraard doe ik dat niet en zeg vriendelijk dat het heel goed gaat en ik daar dankbaar voor ben...
Bedrijfje
Waarom doet zo'n onschuldige vraag zoveel met me? Zo'n onschuldig woord: bedrijfje. Ik begrijp best dat het in de ogen van de meeste mensen een bedrijfje is. Gezien de omzet die ik draai en omdat ik geen personeel in dienst heb. Een eenpitter. En dan ook nog parttime (omdat ik deels arbeidsongeschikt ben). Waarom kan ik dan niet vriendelijk op die vraag antwoorden: "Mijn onderneming is niet groot, maar ik
noem het wel een bedrijf - geen bedrijfje. Want ik kan er een verschil mee maken, een positieve bijdrage leveren en ik steek daar veel energie in. Ik zou het prettig vinden als je in het vervolg vraagt hoe het gaat met mijn bedrijf, met Studio Boldly. Daaruit spreekt respect voor mijn inzet."
Niet serieus genomen worden. Niet voor vol worden aangezien. Daar ben ik bang voor, daarom schiet ik in de verdediging. Terwijl ik eigenlijk ook wel zeker weet dat het de vraagsteller daar helemaal niet om gaat. De vraag wordt hoogstwaarschijnlijk vanuit belangstelling, mogelijk vanuit beleefdheid, gesteld. De kans dat de ander wil zeggen "ik neem je niet serieus" is heel klein. 0,1 procent? En toch... toch is dat waar ik als eerste op reageer. Terwijl ik dit zo schrijf, besef ik dat ik eigenlijk niet reageer op de ander. Niet reageer op de intentie van het gesprek. Ik reageer op mijn angst. Een angst die ik in slaap heb gesust, maar die door het woord 'bedrijfje' klaarwakker wordt.
Ik reageer niet op de ander, niet op de intentie van het gesprek. Ik reageer op mijn angst.
Angst
Waar ben ik eigenlijk zo bang voor? Dat een oud collega mij niet serieus neemt? Als ik dit zo uitspreek, voel ik vanbinnen eigenlijk niets gebeuren. Blijkbaar is dat niet waar mijn angst over gaat. Ergens in mijn achterhoofd klinkt een voorzichtig stemmetje: "neem je jezelf wel serieus?".
De tranen springen in mijn ogen. Hiér gaat mijn angst over! Dit is wat mijn innerlijke tijgerin probeert te beschermen: mijn zelfvertrouwen als ondernemer. Mijn onzekerheid 'of ik het wel goed doe'. Of ik wel genoeg doe. Of ik wel genoeg mijn best doe. Niet volgens de maatstaven van anderen. Dat heb ik allemaal keurig geregeld, dat kan ik moeiteloos verantwoorden. Het zijn mijn eigen verwachtingen. Mijn eisen aan mijzelf. Mijn focus op wat ik beter kan doen, hoe ik meer zou kunnen bereiken, effectiever kunnen zijn.
Dit is waarom ik mezelf blijf vergelijken met andere ondernemers die in mijn ogen succes hebben. Waarom ik toch nog getriggerd wordt door 'succes gegarandeerd' programma's van business coaches.
Serieus
Diep van binnen verlang ik ernaar dat ik mezelf serieus neem. Dat ik mijn inzet, mijn creativiteit, mijn resultaten waardeer. Dat dat genoeg is. Dat het goed is. Dat ik volledig accepteer dat ik een niet-standaard ondernemer ben. Dat ik niet 'ondanks mijn beperking toch een waardevolle bijdrage kan leveren aan de maatschappij', maar dat ik een waardevolle bijdrage lever aan de maatschappij. Punt. Punt. Ik besluit. Ik kies. Ik kies voor acceptatie. Ik vertrouw. Dat zal ik niet altijd voelen - maar ik zet een stap daar naartoe. En ik ga het herhalen: ik ben ik en ik ben genoeg. Keer op keer een stap. Dit is mijn ondernemerspad.
En de volgende keer dat iemand mij vraagt hoe het met mijn bedrijfje gaat? Misschien speelt er dan een glimlach om mijn mond als ik zeg dat het goed gaat. Als ik vertel dat ik het een bedrijf noem. Omdat ik door Studio Boldly prachtige dingen doe. en onderneemsters help hun eigenheid te accepteren en te omarmen. Net zoals ik dat zelf doe.
Vraag voor jou
Hoe gaat het met je? Hoe reageer jij als iemand jouw onderneming een bedrijfje noemt? Wat gebeurt er dan vanbinnen? Of misschien heb jij het wel eens over 'je bedrijfje'? In dat geval: stel je eens het volgende voor. Een kennis van je heeft parttime een veeleisende baan, waar ze zich volledig voor inzet. Je hebt haar een tijd niet gezien of gesproken en komt haar onverwacht tegen, groet haar en vraagt hoe het met haar gaat. Zou je zeggen: "hoe gaat het met je baantje?"
Ik ben Anja Bol van Studio Boldly, grafisch ontwerper en coach voor huisstijlontwikkeling. Als ondernemer met beperkte energie en concentratie, introvert en creatieve duizendpoot, weet ik hoe belangrijk het is om trouw te zijn aan jezelf, aan je eigenheid. Ik help onderneemsters hun eigenheid te ontdekken, te omarmen en vervolgens te vertalen naar een huisstijl.
Boldly betekent stoutmoedig. Dat is wat ik jou gun: stoutmoedigheid. Je stoute schoenen aantrekken en een stap zetten onderweg naar wat jij graag wilt ervaren, voelen, bereiken.